We schrijven 9 juli 2017, een onschuldig lijkende zomerse zondagochtend wordt een keerpunt in ons leven. Of ik even op de pc wil opzoeken waar we vroeg een Mis kunnen bijwonen, zo vraagt Christian mij, nog nietsvermoedend. Na een beetje googelen vind ik zowaar een Engelstalige Mis in hartje Leuven om 9u30. Vreemd, nog nooit van gehoord, en oei! ons Engels dateert van lang geleden, maar “voor één keer zullen we dat wel overleven”, zo dachten we toen nog. Het is niet bij één keer gebleven, de Voorzienigheid had plannen. Het zou uitermate ongepast geweest zijn die te dwarsbomen.
Het eerste wat ik me van die zondag herinner zijn de ushers: 4 vriendelijke Aziatische meisjes die ons welkom heten. Eerlijk gezegd: nog nooit meegemaakt. De tweede herinnering is het fonkelend gebit en de schitterende ogen van Fr. Bosco die ons vanuit het donkere achterste deel van de kerk breed toelacht (hij dacht: nieuwkomers! Ik dacht: zo’n vriendelijke priester!). De derde is de aankondiging van Fr. Aaron dat hij deze parochie zal verlaten in september. Aan het aantal geëmotioneerde reacties na de Mis, vermoedde ik dat hij bij velen een diepe indruk achterliet. Al snel zou ik begrijpen waarom. De vierde betreft de engelenstem van Marijke die ‘Christ, be our light’ aanheft; ik voelde aan dat de muziek zeer verzorgd is en zich dienend opstelt: lovenswaardig! De vijfde, ronduit overrompelende herinnering, is de eerbied voor het sacrale, het Woord, de consecratie, de uitreiking van de Communie. Dit is voorwaar een biddende gemeenschap die verzamelt rond Christus, levend in haar midden. Mensen van Oost en West, Noord en Zuid, met eigen gebaren, eigen uitdrukkingen, eigen (kleding)stijl, oud maar vooral jong, allen met hoop op de Heer, een loflied op de lippen, een smeekbede in het hart, de strijd van het geweten, de vreugde van het vergeven-zijn.
Met ons op zondag 9 juli 2017 ‘puur toevallig’ deze community binnen te voeren, was de Heer zelf overgelukkig op die manier ons vurig gebed om hulp te verhoren. Vanaf die dag werd de zondag nl. voor ons als ouders van 3 opgroeiende jongens (en 2 in de hemel) dé dag bij uitstek om onze batterijen op te laden, de week met meer vertrouwen tegemoet te zien, wijsheid en inzicht te vragen, te groeien in geloof door anderen hun geloof te zien belijden. Tijdens de Mis en ja, ook tijdens de onvolprezen hospitality, in letterlijk zoveel talen, smaken, geuren en kleuren!
Ondertussen zijn we ruim 4 jaar verder, wordt er thuis weer veel gelachen, komen 2 van onze kinderen (zeer) geregeld mee naar de kerk, koesteren we (bijna) 2 petekinderen, genieten we van internationale vriendschappen en vormende gesprekken, zijn we getuige van verliefde koppels, jonge paartjes, de geboorte van nieuw leven, van job switches, het behalen van doctoraten, stille strijd en stille moed en zoveel meer. Mooi!
De C-crisis spaart niemand, en dus moet ook de parochie zich er een weg doorheen banen. Wij hebben zeer sterk het gevoel dat deze wereldwijde crisis eigenlijk meer spiritueel dan medisch is. Het vertrouwen in de wetenschap (versus in God) is vaak ongebreideld en onvoorwaardelijk. Dat lijkt ons zeer gevaarlijk, want wetenschap wordt door mensen beoefend, en is dus per definitie nooit vrij van fouten en zelfs niet van corruptie. De bisschoppelijke beslissing om de Mis gewoonweg een hele tijd af te schaffen, sloeg ons met verstomming. Daarom hebben we vurig geijverd voor zondagse Aanbidding om de focus op Christus te kunnen houden. Met dank aan alle vrijwilligers!
Als christenen zijn we geankerd in de hoop; God voert Zijn volk doorheen alle moeilijkheden, zo heeft Hij het altijd al gedaan, wij mogen er op vertrouwen dat Hij dat in deze crisis ook zal doen. Tenminste, als wij ons aan Hem toevertrouwen. Dat leren we onder meer in Sint Kwinten! Waarlijk, het samen vieren van Jezus’ verrijzenis is één van de kostbaarste parels die Hij aan de mensen toevertrouwde! Maranatha, kom Heer Jezus, kom!
Christian en Katrien Van Mechelen-Derde