Toen we eind 2013 van Tremelo naar Leuven verhuisden, hadden we wel een idee naar welke parochie we zouden gaan voor de Eucharistie. Maar het viel een beetje tegen. We verlangden gewoon naar méér. Totdat enkele weken later zowel Katelijne als pr. Filip, onafhankelijk van elkaar, ons aanraadden eens een kijkje te gaan nemen in Sint Kwinten, en wel voor de Engelstalige Mis. Dat deden we dan ook.
Ik herinner me nog heel goed de eerste keer dat we er toekwamen voor de zondagsmis. We werden hartelijk welkom geheten door een usher, Michelle. De Eucharistie was een verademing. Gewoon alles erop en eraan. Hier konden we dan ook onszelf zijn en knielen en staan wanneer de liturgie het voorziet. En er werd gezongen, door iedereen! Ook zo’n zeldzaamheid in Vlaanderen. Op het einde van élke Eucharistie nodigden Fr. Thomas en Fr. Don Bosco uit om je als vrijwilliger in te zetten. Waaw!
Met onze inzet wachtten we nog een aantal maanden. We moesten eerst bekomen van een jarenlange inzet in onze vorige parochie en van onze verhuis. Maar met Pinksteren 2014 deden we voor het eerst waar we goed in waren: Marc speelde orgel en ik was cantor. De eerste keer in het Engels, dat was wel spannend voor mij, want mijn Engels was nooit zo goed geweest. Ik denk dat ik amper een zin van 4 woorden kon gezegd krijgen… Maar met Sint Kwinten verhoorde God daarmee ook een stiekem gebed van mij van jaren voordien: dat ik toch wat beter Engels zou kunnen. Geweldig toch hoe de Heer werkt!
Die zomer, als ik me goed herinner, vertrok Fr. Thomas terug naar de VS en kwam Fr. Aaron naar Leuven. Stilaan ook namen als vanzelf Marc en ik de organisatie van de music ministry over: hier kwamen mijn organisatorische gaven goed van pas en Marc was als docent musicus de geknipte persoon om over het muzikale te waken. Hier lag ook onze gezamenlijke passie: de combinatie van waardige muziek en een waardige liturgie, afgestemd op elkaar. We hadden heel veel aan Fr. Aaron, die ‘sterk’ was in liturgie. We zeiden altijd dat Fr. Aaron en Fr. Don Bosco elkaar goed aanvulden: Fr. Aaron vooral in de liturgie en tegelijkertijd ook evangeliserend, en Fr. Bosco geweldig in het aanspreken en uitnodigen van personen (evangelisatie) en tegelijkertijd ook als vanzelfsprekend staan voor het belang van de dagelijkse Mis en het gebed.
We verwonderden er ons altijd over dat zoveel – vaak jonge – mensen dagelijks naar de Mis komen in Sint Kwinten. Wat een voorbeeld! Dat is misschien wel de specifieke gave van de community: het geloof. We voelden er ons echt door gesterkt. Denk bijvoorbeeld ook aan de aanbidding op dinsdag en de nachtaanbiddingen bij speciale gelegenheden, aan de rozenkrans die speciaal in de mei- en oktobermaand gebeden werd of aan de kruisweg tijdens de vasten.
In Sint Kwinten is het een voortdurend komen en gaan van mensen van over de hele wereld, van Australië tot Europa, van Noord- en Zuid-Amerika tot Azië en Afrika, boeiend. Het is als een stroom van levend water, die steeds in beweging blijft, naast de vastere kern van mensen die ter plaatse wonen. Je ziet vooral studenten en jonge gezinnen met steeds nieuwe kinderen, opnieuw een teken van leven. Hoopvol.
Het was verrassend dat cantors en organisten zich regelmatig zélf aanboden. Het rotatiesysteem, waardoor je niet élke zondag of feestdag van dienst bent in de muziek, geeft je ook de gelegenheid om een Misviering gewoon biddend mee te maken met je gezin. Onze kinderen zetten zich ook in als misdienaars of ze speelden een instrument en zongen mee als cantor, of ze waren verantwoordelijk voor het opstarten van de live-streams tijdens corona.
Elke Mis was voor ons een geestelijke verademing en de hospitality na de zondagsmis was zo’n fijne ontmoetingsplek, waar we vaak tot de laatste bleven. We herinneren ons speciaal de vele priesters die we leerden kennen en appreciëren, de hoogfeesten die we vierden, de bedevaarten naar Scherpenheuvel en Basse-Wavre, de processie met Sacramentsdag, het vormsel van Johannes en de eerste communie van Lucas. Nee, hier wilden we niet weg…
Maar kinderen groeien op en je wil het beste voor hen. Toen ook de jongste naar de middelbare school vertrok, besloten we te verhuizen om dichter bij de school te zijn, zodat de beide jongens niet meer op internaat zouden moeten. Dat betekende wel een afscheid nemen van Sint Kwinten, maar ons hart is vol dankbaarheid. En als we reclame maken voor een ‘goede’ Mis in Leuven, dan verwijzen we nog steeds naar Sint Kwinten.
Dank aan alle fijne mensen die we er mochten ontmoeten gedurende die zeven jaren en die ons mee op weg hielpen naar de hemel. We dragen jullie mee in ons hart!
Marijke en Marc Deckers
Maarten, Klaartje, Pieter, Marieke, Johannes en Lucas