Het is onder tussen al 6 jaar geleden dat we voor het eerst naar de zondagsviering in Sint Kwinten kwamen. De tijd vliegt! Op dat moment waren we 3 jaar getrouwd, trotse ouders van onze zoon Joachim en in blijde verwachting van Esther. Kim en ik zijn beiden katholiek opgevoed en hebben het christelijke geloof ons ook eigen kunnen maken in onze studententijd. We leerden elkaar kennen in de christelijke studentenvereniging Pharos, een groep studenten die regelmatig samen kwamen om te bidden, bij te leren over het geloof en elkaar te steunen en aan te moedigen op deze weg. Na Pharos waren en zijn we ook nog steeds actief in de gemeenschap Jeruzalem. Hoewel we dus veel deelnamen aan christelijke activiteiten, bleven we op vlak van liturgie en parochieleven wat op onze honger zitten. Ervaringen in het buitenland sterkten ons in de overtuiging dat ons verlangen naar meer niet onrealistisch was maar een terechte honger en dorst naar meer.
Op advies van een bevriend priester (toen nog seminarist) gingen we eens een kijkje nemen in Sint Kwinten. Sam was vroeger nog naar de zondagsmis geweest in het Amerikaans College en wist dus wel af van het bestaan van deze internationale groep, maar meer ook niet. Van dat eerste bezoek blijven ons twee dingen bij: de enorme eerbied waarmee de liturgie werd beleefd en de vriendelijkheid van de mensen. Het was mooi om te zien hoe er door iedereen actief werd mee gebeden tijdens de Eucharistie en hoe er eer werd betoond door te regelmatig te knielen en te buigen. Ook het aantal priesters, misdienaars en de wierook vielen meteen op: dit zijn mensen die een hart hebben voor de Eucharistie! Het leek voor deze mensen geen verplicht wekelijks nummer of routineuze gewoonte, maar een bijzondere ontmoeting als hoogtepunt van de week. Achteraf werden we aangesproken door een vriendelijke Franse vrouw: ‘Are you new here?’? Het is altijd een beetje onwennig vind ik als je als lokale Belg in je eigen land wordt verwelkomd door iemand uit het buitenland. Maar het was leuk om opgemerkt en aangesproken te worden en het heeft ons zeker aangezet om nog terug te komen.
Ons bezoek aan Sint Kwinten had ons deugd gedaan maar we bleven tegelijkertijd met een aantal bedenkingen zitten. Zien we het wel haalbaar om op zondag al om 9u in de kerk te zitten? Wat met de taalbarrière voor onze kinderen in de toekomst? In de maanden die volgden kwamen we nog regelmatig terug, maar niet elke week. Gradueel echter groeide de liefde voor de liturgie en merkten we dat we ernaar uitkeken om in Sint Kwinten naar de Mis te gaan.
Het heeft ons even geduurd vooraleer we echt veel mensen hebben leren kennen in de parochie. We beschouwen onszelf niet als supersociale netwerkers en met kleine kinderen is het ook niet altijd evident om na te praten na de Mis. De laatste jaren is daar verandering in gekomen en hebben we heel wat mensen beter leren kennen, onder meer door deelname aan activiteiten buiten de zondagsmis: TOOL (de echtparengroep: Teams of our Lady), de Men’s Group, hospitality… en door diensten op te nemen. We voelen ons nu ten echt een deel van de parochie en zijn blij om elke zondag dezelfde gezichten terug te zien.
Het is leuk om mensen beter te leren kennen, maar zelfs de mensen die we nog niet hebben gesproken beschouwen we voor een stuk als tochtgenoten en we zijn gesterkt door hun trouwe aanwezigheid. Het is mooi om te merken hoe de Eucharistie ons verenigt en samen doet groeien. We houden van het internationale karakter van de gemeenschap en de rijkdom die dit met zich meebrengt. We zijn ook blij dat onze kinderen leeftijdsgenoten vinden in de kerk, en zelfs klasgenoten!
We willen speciaal onze dank uitspreken voor alle mensen die de voorbije jaren deel zijn geweest van de gemeenschapsploeg. Jullie zorg voor de gemeenschap en de liturgie is voor ons al een grote zegen geweest. We hopen in de toekomst ons steentje te kunnen bijdragen opdat Sint Kwinten een plaats mag blijven waar mensen nieuwe hoop vinden en de weg terugvinden naar de Heer en zijn Kerk.
Tot binnenkort!
Sam en Kim